Marian Zientalski

W swoim życiorysie akademickim rozpoczął od ukończenia I Liceum im. Gen. J.H. Dąbrowskiego w Kutnie w 1951 roku. Następnie, w 1957 roku, obronił pracę magisterską z zakresu inżynierii łączności na Wydziale Łączności Politechniki Gdańskiej. W wyniku swojej pracy naukowej uzyskał tytuł doktora w 1966 r., a w 1992 motywowany ogromnym dorobkiem, tytuł profesora zwyczajnego.

Piastował ważne stanowiska w swojej uczelni, w tym przez lata 1969–1971 jako kierownik Zakładu Technologii Urządzeń Elektronicznych oraz dyrektor Instytutu Radiokomunikacji. Ponadto, będąc kierownikiem Zakładu Teletransmisji w Instytucie Technologii Elektronicznej w latach 1971–1972, zyskał reputację znakomitego lidera w dziedzinie technologii. Jego osiągnięcia w pracach badawczych doprowadziły go do pozycji dyrektora Instytutu Telekomunikacji w latach 1975–1988, a od 1992 do 2006 roku był kierownikiem Katedry Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych.

W życiu akademickim poza Politechniką Zientalski prowadził zajęcia także w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy oraz w Wyższej Szkole Zarządzania w Gdańsku. Ponadto był aktywnym członkiem wielu rad i komitetów, w tym Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk oraz Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Od 2001 do 2003 roku pełnił funkcję przewodniczącego Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji, a także zasiadał w Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych oraz Radzie Konsultacyjnej Ministra Łączności.

Marian Zientalski był również zaangażowany w rozwój badań w dziedzinie telekomunikacji, kierując pierwszym w Polsce Centralnym Programem Badań Podstawowych z nauk telekomunikacyjnych „Rozwój technik przekazywania informacji” w latach 1986-1990. Jego dorobek naukowy obejmuje wypromowanie ośmiu doktorów oraz ponad 300 magistrów i inżynierów. Co więcej, był współtwórcą dwudziestu patentów, takich jak tranzystorowy układ bezstykowego licznika rewersyjnego z 1967 roku. Wspólnie z innymi ekspertami opracował monografię pt. "Nowoczesne systemy teletransmisyjne," która ukazała się w Warszawie w 1976 roku.

Na zasłużony spoczynek przeszedł 6 stycznia 2020 roku, a jego prochy spoczywają na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon I-groby rodzinne E-89/90), pozostawiając trwały ślad w polskiej nauce i technice.