Wacław Grudniewicz

Wojsko i służby mundurowe

Wacław Gwidon Grudniewicz, znany jako wybitny podpułkownik dyplomowany artylerii, należy do grona postaci, które znacząco wpłynęły na historię Wojska Polskiego. Urodził się 12 września 1898 roku w Kutnie, co wprowadza go na drogę wojskowej kariery, która później obejmie wiele kluczowych momentów w historii kraju.

Jego zaangażowanie w służbę wojskową i wyspecjalizowane umiejętności w zakresie artylerii pozwoliły mu zdobyć wysoką rangę i respekt wśród swoich współpracowników. Jego życie, na które mogą mieć wpływ liczne wydarzenia, wciąż kryje pewne tajemnice, zwłaszcza w zakresie daty zgonu, która pozostaje nieznana.

Życiorys

Wacław Grudniewicz przyszedł na świat 12 września 1898 roku w Kutnie. Po zakończeniu I wojny światowej oraz odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, co zaowocowało przyznaniem mu Orderu Virtuti Militari. Widniał wśród odznaczonych tym orderem w ramach 13 pułku artylerii polowej oraz 27 pułku artylerii lekkiej.

Po awansie do stopnia porucznika artylerii, który otrzymał z datą 1 czerwca 1919 roku, w 1924 roku Grudniewicz zyskał również stopień kapitana artylerii, ze starszeństwem na dzień 15 sierpnia 1924 roku. W latach 1923 i 1924 pełnił funkcję oficera w 13 pułku artylerii polowej stacjonującym w Równem. Po służbie w tym pułku, w 1928 roku, jako oficer zajął się pracą w Departamencie Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Wkrótce po tym został powołany na dwuletni X Kurs Normalny do Wyższej Szkoły Wojennej, który ukończył 1 września 1931 roku, zyskując dyplom oficera dyplomowanego. Następnie przeniesiono go do 4 Dywizji Piechoty w Toruniu, gdzie objął stanowisko oficera sztabu. 4 lutego 1934 roku, po awansie na majora z dniem 1 stycznia 1934 oraz 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii, został przydzielony do Sztabu Głównego w Warszawie.

W Wydziale Mobilizacyjnym Oddziału I zajmował się obliczeniami związanymi z potrzebami broni i amunicji, które były wymagane przez Komitet do Spraw Sprzętu i Uzbrojenia. Na początku 1939 roku, posiadając stopień podpułkownika, dowodził 28 dywizjonem artylerii ciężkiej. Podczas kampanii wrześniowej pełnił rolę oficera do zleceń naczelnego kwatermistrza, będącego III zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza.

9 września, wspólnie z podpułkownikiem Okulickim oraz Łukomskim oraz majorem Tadeuszem Hoffmannem, pozostał w Warszawie, jako „ekspozytura Kwatery Głównej Naczelnego Wodza”. Jego obowiązki obejmowały sprawy związane z zaopatrzeniem i ewakuacją. Po kapitulacji stolicy, dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu IV B Königstein, a od 5 czerwca 1940 roku w Oflagu VII A Murnau, gdzie pełnił konspiracyjną funkcję zastępcy szefa sztabu Polskiego Ośrodka Wojskowego.

Życie prywatne

Podpułkownik Wacław Grudniewicz prowadził życie rodzinne, będąc żonaty i posiadając dzieci.

Warto również wspomnieć o jego młodszym bracie, Stefan Wincenty, który przyszedł na świat 5 kwietnia 1905 roku w Kutnie. Stefan był kapitanem 26. pułku artylerii lekkiej, a po zakończeniu kampanii wrześniowej również znalazł się w Oflagu VII A Murnau.

Ordery i odznaczenia

Wśród odznaczeń, które otrzymał Wacław Grudniewicz, znajdują się wyróżnienia o ogromnym znaczeniu świadczące o jego odwadze i poświęceniu.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari,
  • Krzyż Walecznych (w sumie cztery razy),
  • Złoty Krzyż Zasługi, który przyznano 19 marca 1937 roku,
  • Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny od III Republiki Francuskiej,
  • Medal Zwycięstwa przyznany przez Międzyaliancką Komisję.

Przypisy

  1. Lista nazwisk osób odznaczonych Orderem Virtuti Militari. stankiewicze.com. [dostęp 04.12.2016 r.]
  2. a b Hanna Grudniewicz-Smenda. 1944.pl. [dostęp 04.12.2016 r.]
  3. Michał Wieliczko-Wielicki: Zarys historji wojennej 13-go kresowego pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928 r., s. 29.
  4. Kazimierz Sobolewski: Zarys historji wojennej 27-go pułku artylerii polowej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1931 r., s. 35.
  5. Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970 r., s. 159.
  6. Rocznik Oficerski 1923 r., s. 739.
  7. Rocznik Oficerski 1924 r., s. 660.
  8. Rocznik Oficerski 1924 r., s. 747.
  9. Rocznik Oficerski 1928 r., s. 436.
  10. Rocznik Oficerski 1928 r., s. 466.
  11. Rocznik Oficerski 1932 r., s. 189, 485.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 7 z 23.10.1931 r., s. 323.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 4 z 05.02.1934 r., s. 72.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 07.06.1934 r., s. 163.
  15. Koreś 2011 r., s. 115.
  16. Rybka i Stepan 2006 r., s. 757.
  17. Głowacki 1985 r., s. 51.
  18. Straty, numer jeniecki „49082”.
  19. Straty, numer jeniecki „48548”.
  20. M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Oceń: Wacław Grudniewicz

★★★★★
Średnia ocena:4.77 Liczba ocen:7