Tadeusz Kawczyński

---

Życiorys

Tadeusz Kawczyński przyszedł na świat 18 stycznia 1897 roku w Kutnie, które w tamtym okresie stanowiło miasto powiatowe w guberni warszawskiej. Pochodził z rodziny, której głową był Ludwik, kowal. Jego edukacja wojskowa rozpoczęła się w klasie „G” Szkoły Podchorążych w Warszawie, gdzie uczęszczał od 27 października 1918 do 14 czerwca 1919. Już 15 lipca 1919 roku, z dniem 15 czerwca tego roku, awansował na podporucznika w artylerii, a przydzielono go do Generalnego Inspektoratu Artylerii.

W okresie od marca 1923 do lutego 1924 Kawczyński był słuchaczem Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. Po zakończeniu kursu, jego kariera militarna posunęła się naprzód, gdy został przydzielony do 8 pułku artylerii ciężkiej, zajmując stanowisko dowódcy baterii. W maju 1926 roku miała miejsce zmiana, kiedy to objął stanowisko oficera żywnościowego, ale już we wrześniu 1929 roku wrócił do kierowania baterią. Jego dalsza kariera wojskowa obejmowała funkcje takie jak zastępca oficera mobilizacyjnego oraz oficer mobilizacyjny pułku.

27 czerwca 1935 roku Tadeusz Kawczyński otrzymał stopień kapitana, nadany mu przez prezydenta RP, z datą wsteczną na 1 stycznia 1935 roku, zajmując 5. lokatę w korpusie oficerów artylerii. W lutym 1936 roku przeszedł kurs dowódców baterii, a po jego ukończeniu w sierpniu tego samego roku znowu objął dowództwo nad baterią. We wrześniu 1937 roku został adiutantem pułku.

W marcu 1939 Kawczyński został przeniesiony do Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta. Po wybuchu II wojny światowej, 18 września 1939 roku, przekroczył granicę polsko-rumuńską, zaś do 20 października był internowany w Rumunii. Następnie udało mu się dotrzeć do Francji, gdzie 10 listopada 1939 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, a w kampanii francuskiej dowodził 2. baterią pułku. Niestety, 21 czerwca 1940 roku został wzięty do niewoli niemieckiej i do 10 maja 1945 roku przebywał w Oflagu XII A Hadamar.

Po uwolnieniu z niewoli, Tadeusz Kawczyński osiedlił się we Włoszech, gdzie dołączył do 2 Korpusu Polskiego, a 23 sierpnia 1945 roku został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Armii na stanowisko dowódcy kompanii administracyjnej. Po powrocie do Polski, który nastąpił 10 lutego 1947 roku, żył w Warszawie aż do swojej śmierci 17 kwietnia 1980 roku. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 313, rząd 5, grób 1).

Przez całe życie był związany z Marią z Świtkiewiczów (która zmarła w 1970 roku), z którą miał dwoje dzieci: córkę Barbarę, znaną później jako Rejnowicz (ok. 1924–1999) oraz Jadwigę (urodzoną około 1930 roku).

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Kawczyński posiada zaszczytną kolekcję odznaczeń, które świadczą o jego odwadze i wkładzie w obronę ojczyzny. Oto wyróżnienia, które zdobył:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 8906,
• Medal Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• francuski Krzyż Wojenny.

---

Oceń: Tadeusz Kawczyński

---